Poezja romantyczna jest czasem dojrzewania języka polskiego, jego odwagi, precyzji, klarowności i mocy w porządkowaniu człowieczej ekspresji oraz w realizacji najwyższego ludzkiego powołania – nazywania stworzonego świata. W historii narodu polskiego język poezji romantycznej jest przestrzenią i procesem spajania narodu, objawiania mu jego tożsamości, formowania jego misji pośród innych narodów. W obliczu braku państwa, tłumienia życia publicznego, degradacji życia politycznego, społecznego i ambicji kulturowych, język poetów romantycznych jest enklawą wolności, kuźnią ducha i laboratorium postaw we wszystkich sferach polskiej kultury. Historycznie to czas narodowych powstań i formowania pojęcia „polskości”. Do dziś jego pamięć pozostaje dla nas niezastąpionym źródłem mocy naszej kultury.

Kurator artystyczny: Jarosław Gajewski